ولادت

۶۸ سال پیش از هجرت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله به مدینه، در سرزمین حجاز و در خانه خُوَیلد، دختری چشم به جهان گشود که او را خدیجه نامیدند.

خویلد مرد شریفی بود و خدیجه از دوران کودکی، در خانواده ای بزرگ و با فضیلت، با اخلاقی پسندیده پرورش یافت.

او از لحاظ درایت، دوراندیشی و پاک دامنی، در میان بستگان خود مقامی ارجمند و بی نظیر داشت و سیره و رفتار نیکوی خدیجه، تا پایان عمر گران قدرش، همواره او را بر زنان دیگر هم عصر خود برتری می داد.



اولین خانواده مسلمان


خدیجه، اولین بانویی است که دعوت رسول گران قدر صلی الله علیه و آله را لبیک گفت، به پیام آسمانی اش پاسخ مثبت داد

و در کنار رسول خدا صلی الله علیه و آله با همه نیرو و توانی که داشت در مقابل مشرکان ایستاد و مقاومت کرد.

امیر بیان، حضرت علی علیه السلام در خطبه ای که به غربت اسلام در آغاز بعثت اشاره نموده، می فرماید:

«خانواده مسلمانی در اسلام نبود، جز خانواده ای که از پیامبر صلی الله علیه و آله و خدیجه تشکیل یافته بود و من سومین نفر آنها بودم».
خدیجه در دفاع از حریم دین


حضور حماسی زنان مسلمان در طول تاریخ اسلام و تشیع، به حق حضوری انکارناپذیر، چشم گیر و همه جانبه بوده است.

زنان مسلمان، ضمن انجام مسئولیت های خطیر خانه داری و تربیت فرزند، در عرصه های اجتماعی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و عبادی نیز فعالیت می کردند و حتی گاه بیشتر و بهتر از مردان به ایفای نقش می پرداختند. از شمار این زنان، خدیجه کبری علیهاالسلام است که مونس تنهایی پیامبر صلی الله علیه و آله و مدافع نبوت به شمار می آید.

او در سخت ترین مراحل صدر اسلام، همراه و همسو با پیامبر صلی الله علیه و آله حرکت می کرد و تا ابد، افتخاری برای زنان مسلمان خواهد بود.



پشتوانه پیامبر
خدیجه کبری علیهاالسلام و ابوطالب، دو پشتیبان بزرگ و کمک کار نیرومند و با وفا برای پیشرفت اسلام و دلگرم کردن رسول خدا بودند. ابوطالب با نفوذ سیاسی و سیادتی که در میان قریش داشت، و خدیجه علیهاالسلام با نثار ثروت فراوان و تقویت روحیه، پناهگاه و حامی مؤثری در برابر آزار دشمنان به شمار می آمدند.

معروف است که مرگ هر دو آن عزیزان، مصیبت های بزرگی برای پیامبر در پی داشت، ولی ایشان با صبر و رضا، این سختی های طاقت فرسا را تحمّل کرد و اسلام را از خطر نابودی نجات داد.



در سوگ تو آتشين دلم مادرِ ياس
هجران تو گشته قاتلم مادرِ ياس

زهرا به كنارِ قبر تو مي‌گريد
از ناله‌ي او منفعلم مادرِ ياس

هر ديده‌ي احمد آسماني ابريست
از آه نبي مشتعلم مادرِ ياس

در خلوت دل رسول با خود گويد
اي چاره‌ي حلِ مشكلم مادرِ ياس

در بزمِ عزاي تو سرشكم جاريست
امشب شده غصه حاصلم مادر ياس

در ماه خدا اگر عزادار توأم
الطاف تو گشته شاملم مادرِ ياس

با جلب شفاعت رسول اكرم
كن در دو جهان تو قابلم مادرِ ياس